سرکه
سِرکه یک محلول آبی از اسید استیک و مواد شیمیایی دیگری است که می تواند ، شامل طعم دهنده ها باشد. معمولاً ۵ تا ۲۰ درصد از حجم سرکه‌ها، اسید استیک می‌باشد.معمولاً اسید استیک با تخمیر اتانول یا تخمیر قند توسط باکتریهای اسید استیک تولید می شود. سرکه‌های طبیعی، اسید تاتاریک و جوهر لیموی کمتری دارند.
سرکه معمولی افزون برداشتن آنتی‌بیوتیکهای طبیعی، پس از تخمیر دارای اسید آمینه‌های بیولوژیک می‌شود، در صورتی که در سرکه مصنوعی این ماده مهم وجود ندارد.
سرکه طبیعی ناظم متابولیسم بدن می‌باشد، چون ترشح بزاق را زیاد می‌کند، ترشح بزاق از نظر علم بیوشیمی، دارای مقدار زیادی مواد پروتئینی (آلبومین) است که غذا را بهتر حل و هضم می‌کند. همچنین اختلاط سرکه با بزاق دهان، از دندانها در برابر فساد دفاع می‌کند.
سرکه محرک بدن است و برای پاره‌ای از داروها، مانند آتروپینف ضدتریاک محسوب می‌شود. مدت‌ها پیش سرکه را عامل سرطان زا می‌دانستند، ولی هم‌اکنون تا اندازه‌ای آن را عامل مبارزه با مواد تولیدکننده سرطان (کانسروژن) به حساب می‌آورند.
در رژیم نمک (زیان نمک و نخوردن آن) خوردن سرکه مناسب است، چون سرکه نمک موجود در میوه‌ها را تحریک و زیاد نموده و از راه عرق کردن بدن خارج می‌نماید. در رژیم گوشت نیز همین گونه عمل می‌نماید، و تنها برای مبتلایان به بیماری کبد مناسب نیست. سرکه برای جلوگیری از چاقی و لاغری و همچنین در رژیم ضد دیابت بسیار سودمند است.
لینک زیر:
